america-thirst.reismee.nl

Waar is Elvis?

De eerste keer dat ik ’s nachts wakker word, is het nog vroeg in de avond, zo tegen negenen. Buiten is het al vrij donker, in onze koninggrote hotelkamer is het nog licht. Ik doof het, maar kan de uitknop van de tl-balk op de overdreven brede tweeslaper niet vinden. Die vind ik ’s nachts pas tegen tweeën.

De nacht begon dus al vroeg. De boosdoener is het tijdverschil van 9 uur in ons nadeel ten opzichte van thuis. Dus als ik om even voor zessen een sms uitstuur naar broer, krijgt hij die midden in de nacht en als hij antwoordt, is het bij mij 1:00 uur. Het is nog even wennen.

’s Nachts worden we een x-aantal keer wakker. Droge strot van de airco in combinatie met de gortdroge woestijnlucht van Las Vegas. Mariella maakt van de gelegenheid gebruik om het hotel te verkennen (excuus om te roken) en ze overtuigt mij van het feit dat de activiteit binnenin het hotel de hele nacht doorgaat. Goklust zorgt voor lage kamerprijzen, zullen we maar zeggen.

Vanaf een uur of drie/vier (lunchtijd in Nederland) is ze dan klaarwakker en slaap ik nog als een os. Twaalf uur volmaken, heb ik geen enkele moeite mee; thuis of in Amerika. Om half zeven echter, mag ik eraan geloven, om 7:00 uur opent het buffetrestaurant en kunnen we bunkeren tegen 20 dollar elk. Aangezien we de avond tevoren door de vlieg- en aankomststress niet hebben gegeten, is de honger even enorm als de keuze aan counters in de enorme eetzaal. Italiaans, Amerikaans, Mexicaans, ondefinieerbaar, werkelijk alles is te krijgen. En we nemen ook alles. Croissants vallen onder de toetjes, dus bij de counter die dessert zegt, halen we zulks. Jammer dat de softijsmachine het niet doet, altijd leuk om zelf een beetje mee te klooien (en te laten mislukken). Na het copieuze ontbijt zijn we klaarwakker, het is inmiddels 8:00 uur en besluiten we de Strip af te gaan. Deels te voet en deels met een tram.

Wanneer we de oversteek van ons Disneyhotel hebben gemaakt naar de overkant via een overspanning van de zesbaans doorgaande weg, staan we middenin New York, of zoals het hotel zelf adverteert: ‘The best town in Las Vegas’. Buiten staat het Empire State Building gebroederlijk naast het Chryslergebouw, binnen waan je jezelf downtown. Maar altijd leidt dit leuks weer langs vloeren vol met gokkasten, die ook in de ochtend voldoende murw geslagen beroepsgokkers en vakantiegangers die hun dertiende maand en een maandelijks opzij gelegd beetje geld hebben te verstouwen in de geduldige inwerpgleuf.

Zelf heb ik geprobeerd om 1 dollar in zo’n gleuf te proppen in de hoop mijn pensioen van al mijn deelwerkgevers overbodig te maken. In de wetenschap dat ik vanaf 67 weinig ervan te verwachten heb, denk ik hier mijn slag te slaan. Maar dat gaat zomaar niet. Voordat je kunt gaan gokken, moet je je geld eerst hebben omgezet in iets en dat iets, dát gaat dan in de inwerpgleuf. En dat vind ik te veel moeite en ik sappel na terugkomst weer gewoon door als klerk.

Nadat we New York hebben geprobeerd te verlaten – binnenkomen is geen probleem, maar de uitgang vinden is ehhhh – lastig – gaan we toch maar vragen waar dan die tramhalte is die ons naar Bellagio brengt. Een vinger in de juiste richting want daar hangt een bord met tramway. Dan nog is het een dikke tien minuten lopen, maar daar is ‘ie dan. Even snel als we erin zijn gaan zitten, gaan we er ook weer uit, want het is maar twee haltes die je in een minuut of vier hebt gehad. Las Vegas heeft meer van dit soort hotelverbindingstrams waar het bestaan van geheel berust op te veel geld op de verkeerde plek.

Nadien hebben we nog maar twee doelen: Venetië zien en echte koffie drinken. Want Amerikanen hebben dan weliswaar om de 50 meter een Starbucks, koffiezetten kunnen ze niet. Kwestie van smaak, waarschijnlijk, want overal waar we kijken zien we mensen met kartonnen bekers lopen met erop zo’n handig drinkdeksel dat niemand handig vindt. Drinken uit een tuit leer je af als je een jaar of vier bent en leer je weer aan ergens achterin je puberjaren, de periode waarin je besluit dat koffie lekker is.

Tussen New York en Venetië ligt vanzelfsprekend Parijs, een hotel dat het heeft gewaagd om een hoekje Louvre via een schaalmodel (1:3) van de Eiffeltoren te verbinden met het Grand Palais. Een gotspe, maar dat wordt goedgemaakt door een kopie van de ballon van Montgolfier die eind achtiende eeuw boven Parijs moet hebben gehangen.

- Zie voor de foto’s Facebook of Instagram (victorbaarn) -

Wat vanaf ons eigen hotel tot Venetië tot toenemende ergernis leidt, is de wijze waarop muziek op de voorgrond wordt geprojecteerd. Dus geen muzak in een lift waar je pas naar luistert als je alweer moet uitstappen, maar Top2000-muziek die overal klinkt, tot en met de oprijlanen aan toe. Sierzuilen blijken luidsprekers.

Venetië spant echter de kroon. In het winkelcentrum is een kanaal nagebootst, onder een nepbewolkte lucht en in het ‘Canal Grande’ varen gondels. Wie een ritje boekte, mag een paar honderd meter worden gepunterd door een Amerikaan die doet of ‘ie Caruso zelf is.

En de koffie is ook niet best. Overal nul op het rekest waar het gaat om espresso en daar waar het wel is – en als enige nog enigszins drinkbaar – komt het uit een Nespressomachine. ‘What else?’

Teruggegaan naar het hotel gebeurt door tussenkomst van een taxi omdat de tijd dringt: om elf uur uitchecken en om een uur de camper ophalen bij Best Time RV. Dat laatste lukt prima, daar ik nu middenin Valley of Fire NP zit te tikken aan een stukje in een camper waar het is uit te houden (airco) en we geen enkel signaal hebben (telefoon noch wifi).

De eerste veertig mijl van 3.500 zitten erop (1 mijl is 1,6 kilometer) en we zitten middenin nergens. Even gas geven in Las Vegas en je bent middenin de ruige natuur waar alleen maar rotsen groeien en hier en daar wat vegetatie.

Verhongeren zullen we echter niet, voor 233 dollar hebben we een koelkast vol eten, veel drinken, chips en andere strikt noodzakelijke voorraden. De Walmart heeft een goede dag, en wij minder want ook daar klonk muziek uit de Top2000. Matthijs is overal.

Ja, Matthijs wel. En terwijl wij hier zitten, zit hij alweer thuis en verschijnt hij in Nederland op de buis met een programma geheel gewijd aan de erfenis van Elvis, die vandaag precies veertig jaar geleden sneefde. 16 augustus 1977, ik weet nog precies waar ik was, in een vakantiepark in Groenlo en de radio meldde om 11 uur dat de King het gebouw had verlaten.

Maar daar is vandaag in Las Vegas werkelijk niets van te merken geweest. Kan ook zijn dat hij wellicht niet in de Top2000 staat?

Reacties

Reacties

Frans

Way to go Jelle!

Maud

Ja die koffie is vreselijk, lachen alsof je net ook even in Venetie bent geweest! Enjoy! Ja jammer van die gokkast ???

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!