america-thirst.reismee.nl

Flink verbogen

Terwijl in Texas de daken van de huizen waaien en het water de mensen aan de lippen staat, is het 1.000 kilometer en twee staten verderop godverziekend heet in Utah, zoals we dat zelf daarmee zo kleurrijk kunnen weergeven. Het is nu avond, tegen kwart voor zeven en het wordt dragelijk. De temperatuur die overdag tegen de 40 graden lag, is nu richting 35 aan het dalen en daalt nog verder. Het uurtje zwemmen tegen vieren dat we om die reden hebben ingevoerd, werpt z’n vruchten af – we zijn redelijk koel.

Van de omstandigheden in Texas krijgen we niks mee. We kijken geen tv en kopen geen krant. Het enige nieuws dat we krijgen, gaat per digitale thuisfrontkrant als we wifi hebben, of per telefoon als dat er niet is en we wel bereik hebben. Dat is namelijk heel vaak niet zo. Wat dat betreft loopt Amerika ver achter op de rest van de wereld, terwijl het internet toch door en voor hen is uitgevonden en wij er ook gebruik van mogen maken. Fidele lui, die Nieuwewereldbewoners.

Wanneer het zo heet is, of dreigt te worden, zit er maar een ding op: programma erop aanpassen en de situatie onder controle zien te krijgen. Om die reden zitten we ’s morgens om 6:15 uur al in de auto op weg naar het dichtbij Moab gelegen Arches National Park. Dit is een van de meest drukbezochte en dus verwachten we parkeerstress met onze grote verhuisbus. Bovendien moeten we vroeg beginnen om de hitte voor te zijn. En als laatste argument: er is niks mooier dan de zon op te zien gaan op zo’n plek.

Om half zeven rijden we een paar honderd meter steil omhoog met de bus en zijn we op het plateau van waar we gisteren door de kloof reden. De kloof met de rivier de Colorado, die zulks heeft uitgeslepen in de rotswanden. Wat er nog niet als stof is afgevoerd richting Golf van Mexico, ligt nog keurig in honderden meters hoog links en rechts van de rivier opgeslagen. Moab ligt als je de atlas recht voor je hebt rechts, Arches links.

Boven aangekomen, komt de zon langzaam op en zet de rode rotsen in een mooie volle ochtendgloed. De spiegel van de Nikon reflexcamera draait overuren; om de paar mijl houden we halt om het nieuw voor ons ontvouwen spektakel te aanschouwen.

Arches is niet heel groot, binnen een half uur hebben we de hele route afgelegd naar het end, iets wat een stel uit Los Angeles ons bij onze gisteren uitgevoerd zwemuurtje adviseerde. Zij lopen een dag op ons voor, vandaag zijn zij naar Canyonlands, wij doen dat morgen.

Op hun advies parkeren we de bus aan het eind van de route en vouwen twee kampeerstoelen uit. Het is tijd voor koffie en yoghurt. Zowel de douche als het eten hebben we uitgesteld, zodat we voor opening het park al in konden. Het is 24 uur open, maar slechts van 7:00 tot 18:00 uur officieel. We kunnen hartstikke gratis naar binnen, maar dat maakt niks uit omdat we een jaarkaart hebben aangeschaft voor alle parken in heel Amerika.

Wanneer de koffie op is, gaan we op pad. Ons wacht een wandeling van een uurtje langs een aantal van de meest interessante bogen (arches) van dit park. Vandaar de naam, voor wie daar nog over twijfelde. Op onze route komen we geregeld stenen en stenen aanhangels tegen waarvan we verwachten dat deze elk moment naar beneden kunnen komen, of die nog hooguit een winter of twee of maximaal 10 regenbuien kunnen doorstaan. Vroeg of laat moet dit misgaan, zoals op 1 september 1991 – leren we later – toen een deel van een arch met donderend geraas in de diepte stortte, terwijl de eronder zich aan zoveel pracht vergapende wandelaars zich het vege lijf redden.

Zie ook: https://www.instagram.com/victorbaarn/?hl=nl

Hier en daar liggen ook stapels stenen van een ton of wat die overduidelijk uit een wand zijn gekukeld. Ons timmermansoog zegt ons dat het prima past als je het met wat cement zou willen terugplakken.

Wanneer het verharde pad overgaat in zand en het mul lopen toch wel wat veel vergt – bovendien staat het bordje ‘heavy hiking trail’ o.i.d. er niet voor niets – besluiten we na drie bogen terug te kerecn. Een score van 50 procent op dit moment van de dag, is geen slechte. Van de andere drie zullen we foto’s bekijken.

Echt. Beloofd.

Omdat we op het verste punt waren aangeland, rest niets dan de tactische terugtocht. We gaan op weg naar de andere hoogtepunten - zoals Balanced rock - en zijwegen met Sand dune arch en Delicate arch. Dat laatste is nog een hele toer. Er zijn drie mogelijkheden: de 5 kilometer lange hike naar de boog zelf, maar die is enorm steil, dan is er de benedenkijklocatie en bovenkijklocatie. Omdat wij geen watjes zijn, gaan we naar boven. Toegegeven, de aanblik is beter, maar omdat het inmiddels 11:00 uur is, begint het al aardig warm te worden.

We dalen weer af, zetten de airco in de bus van streepje twee naar drie en besluiten verder alleen nog door de voorruit te kijken, met hier en daar een optie tot zijruit.

We dalen weer af en zien dat de meeste mensen nu eerst de beklimming wagen. Die gaan een warme dag tegemoet. Wij niet, wij koelen af in het bezoekerscentrum waar we een nogal barok aangezette film (veel onweer, met muziek dramatisch aangesterkte declamaties van de overstem en de steeds herhalende boodschap dat er constant nieuwe bogen bijkomen en dat er steeds weer bogen instorten, maar dat dit nu eenmaal zo hoort) bezoeken. Het is er in elk geval wel lekker koel en met de drone hebben ze leuke plaatjes geschoten. Wij gaan lunchen.

De bus rijdt lekker soepel door Moab. Inmiddels ben ik aardig gewend aan de grootte en breedte van het kreng. Bovendien zijn de hoofdstraat, alle zijstraten en de achterstraten dubbel uitgevoerd, dus rijden is sowieso geen probleem. Alleen zicht naar achteren blijft een dingetje. Invoegen doe je het beste als je parallel staat aan het verkeer, niet schuin. Uit je raam zie je niks en je spiegel moet het voor je doen. Tot op heden lukt dat prima.

Mariella kiest nu wel de spareribs en ik verlustig mij aan fish en chips. Ja, andere culturen invoeren kunnen ze hier wel.

Na de lunch is het weer tanken, uiteraard, boodschappen doen en schuilen voor de hitte. Ik dut wat, leg een dobbeltje, we douchen en zwemmen en zo gaat vanzelf de zon een keer onder. Morgen gaan we hem weer zien opkomen omdat we dan weer om 6:00 eruit gaan om naar Canyonland te rijden.

Ik kijk nu al uit naar het moment dat de wekker gaat.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!