america-thirst.reismee.nl

Vallende rotsen

Amerikanen waarschuwen elkaar overal voor, waarschijnlijk om te voorkomen dat ze te maken krijgen met een rechtszaak als het misgaat en de bedragen die daarbij gelden, zijn vaak niet mals.

Neem nu onze camper. Op zo’n beetje elke plek zit wel een sticker om te benadrukken dat iets wel of iets niet doen gevaarlijk is en zelfs een dodelijke afloop zou kunnen krijgen. Nu weet ik zelf ook wel dat ik als ik gas ruik, geen sigaret op moet steken – waarvoor ik eerst zou moeten gaan roken – maar dat hoeft niet met vier stickers te worden aangeduid. Ook onze geiser, die niet het toonbeeld is van veiligheid – ergens in het vooronder van deze camper hoor je een plof als je op de startknop drukt en nog een en nog een tot het ding aangaat – is voorzien van allerhande stickers.

Voedsel, ook zoiets. Er staat niet alleen op verpakkingen wat erin zit, maar vooral ook wat er niet in zit. De jus d’orange is glutenvrij. Goddank, ik dacht al: zullen daar gluten in zitten? Alles wat we kopen is niet genetisch gemanipulleerd. En ga zo maar verder. Hoop gedoe.

Ook de wegen zijn voorzien van aanduidingen die er niet om liegen. Als de gele onderbroken streep ononderbroken wordt, staat er een bordje bij ‘ No passing point’. Als we door de bergen rijden, worden we doodgegooid met de waarschuwing ‘Falling rock’.

En dat laatste is gek. Het staat kriskras door Utah, langs de wegen. Maar als we rondrijden – en dat doen we nogal frequent met inmiddels 2.000 mijl op de teller – zien we heel veel stenen die ‘op scherp staan’ en elk moment kunnen afbreken, verder rollen of sowieso in beweging komen – we zetten er nog net geen kampeerstoeltje voor neer – zien we op die door ons onmiddels als ervaringsdeskundigen herkenbare plekken geen bordje ‘Falling rock’ staan. Is men dit nu vergeten, zijn de andere bordjes er neergezet vanwege bewezen diensten of wordt er gewoon maar wat gedaan?

Gezien de waarschuwingsstickers in de auto en op het voedsel, ga ik er vanuit van niet. Maar hoe zit dat dan met die op scherp staande stenen? Vroeg of laat krijgt iemand er eentje op z’n tenen en zijn de rapen gaar. Dan mag Utah gaan betalen omdat er niet is gewaarschuwd.

Ja, na zo’n rustdag gaan dillema’s een rol spelen. Zoveel is wel duidelijk.

Heden reden we naar Capitol Reef, waar we gisteren op weg naar de kampeerplek al doorheen zijn gereden omdat het de enige weg was en onze camping vanaf de vorige 12 mijl verder ligt dan het park. Wij dus terug.

Wat grafeerwerk gezien van 2.000 jaar oud, een mormonenschooltje – lokaal van vier bij zes meter, met een kachel in het midden voor de groepen 1 tot en met 8 – en het obligate bezoekerscentrum. Even stonden we met het Monopolyspel van de Nationale Parken in de handen, waarbij Yellowstone op de plek van de Kalverstraat staat, maar gezien de hoeveelheid bagage die we heen de oceaan over meebrachten en dat nog terug moeten doen, zetten we het toch maar weer terug.

Capitol Reef is qua spannend niet heel erg. Misschien zijn we inmiddels een beetje blase, mogelijk komt het door de route op weg hier naartoe – dwars door de kloven van de Coloradorivier en de Dirty Old Devilrivier – maar het wordt maar niet intens. De parkwachter waarschuwde mij nog voor het feit dat verderop in de kloof de weg een stuk smaller zou worden, maar dat is naar Amerikaans begrippen. Twee campers van 8,5 voet (delen door 3 voor meters) kunnen elkaar ruim passeren zonder de spiegels te laten toucheren.

Nee, de interactie met een chipmunk (mogelijk Babbel en anders Knabbel) is nog het hoogtepunt van de middag. We zitten op een bankje dat is gemetseld in een muur en hij rent steeds heen en weer tussen ons deel en het deel aan de andere kant van de bakstenen. In de loop der jaren, zijn er naden ontstaan en daar maakt hij feestelijk gebruik van. Hij heeft niet een holletje, maar een heel scala aan. Die hij ons allemaal laat zien. We leggen het vast op de spiegelcamera, dus Instagram zal het niet halen.

Terug in Fruita, gaan we nog even bij de boomgaard kijken. We hadden eerder al een heerlijke nog warme appeltaart gekocht, waar we twee dagen van gaan eten omdat ‘ie zo fors en vullend was, en zien nu waar al dat heerlijks vandaan komt. Dit is het gehucht Fruita, ooit gesticht door mormonen, maar reeds lang verlaten en het enige dat nog rest zijn een aantal schuren, de school, een woning (voor 14 mensen, waarvan de kinderen buiten sliepen) en dus het fruit. Wonderlijk dat in deze zo dorre staat, waar etenswaren maar met moeite kunnen worden opgekweekt, hier in de deze brute kloof zo goed tot hun recht komen.

Fruita verlaten, inmiddels is het 1-0 voor Frankrijk en we gaan nog een bergje op om van het uitzicht te genieten. Helaas doen alle passagiers van een bus uit Nebraska (hadden we de nummerplaat nog niet van gespot) dat ook en het blijken Italianen. Dat blijkt omdat een motorrijder – wiens motor door de Italianen wordt aangegaapt en op de plaat wordt gezet – dit aan hen vraag. Live word ik per sms door broer bericht dat het 2-0 staat.

We rijden de 12 mijl terug en gaan boodschappen doen. Vanavond spareribs van de barbecue, met sla en brood en gepofte aardappels en een dito ui. Terwijl we lunchen met Italiaanse salami uit California, wordt het 3-0 en 4-0 en kunnen we het WK voetbal wel vergeten.

De salami staat vol waarschuwingen, aanwijzingen en mededelingen wat het niet is. Echt Amerikaans dus.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!