america-thirst.reismee.nl

Gedonder

Wat ik me kan herinneren van de rit van Bakersfield naar Sequoia in 1994, is dat het vrij soepel ging. Had er ook mee te maken dat ik niet stuurde, mogelijk. En ook wellicht dat we in een personenwagen reden en niet in een 8,5 voet brede bus (maal 30 centimeter). Vandaag reed ik hetzelfde stuk en het had heel wat meer voeten in de aarde.

Dat begon al direct na het verlaten van het RV-park. De snelweg weer op, zo middenin de spits en dan maar doorkachelen tot we de snelweg Los Angeles-Fresno treffen. Dat ging redelijk soepel, ondanks de drukte.

Net boven Bakersfield krijg je dan de keuze; ga je door over de snelweg of neem je de toeristische en aantrekkelijke route? Voor vandaag kiezen we nul keer voor snelheid.

Tot aan het enige stadje dat we onderweg aandoen, zit ik achter een vrachtwagen van de Walmart. Dat vind ik niet onhandig. Ik neem aan dat hij met een hele voorraad vruchtenyoghurt op weg is naar de supermarkt in de Porterville. En laten wij nu net nog boodschappen moeten doen. Ik verlies hem geen moment uit het oog, wat alleen wat lastig is bij verkeerslichten. Altijd met hem doorrijden, is het devies.

Dat kan best nog lastig zijn, zag ik diezelfde ochtend nog. Ik stond op een typisch Amerikaans kruispunt โ€“ op elke hoek een tankstation en een fastfoodketen โ€“ mijn dagelijkse portie benzine in de bus te proppen, tot ik vanuit mijn ooghoeken een vrachtwagen een noodstop zie maken, die wilde nog net dwars door oranje, of al rood, maar bedacht zich op het laatste moment. Gierende banden en een wolk van gesmolten rubber. Zo erg dat zelfs Mariella, die binnen stond te betalen, bij buitenkomst snuffelend aangaf dat het wel erg aangebrand rook.

Nadat we de tankbeurt hadden verlaten en we achter de vrachtwagen van Walmart aanreden, zagen we links en rechts rijen ja-knikkers. In totaal een paar honderd, schatten we, maar sinds het debacle met het tellen van de windmolens een dag eerder (we schatten 1.500, het waren er krap 4.000), moeten we maar niet worden vastgepind op een aantal.

De ja-knikkers staan schots en scheef in het landschap en zijn verschillend van soort en makelij. Het lijkt wel of alle inwoners van Bakersfield bij wijze van volkstuintje een olieboor hebben aangeschaft en neergeplant. En maar pompen!

De komende 45 mijl zit ik achter mijn vriend van Walmart en hij kachelt lekker door. Ik moet de bus dus zeker aansporen, tot op zoโ€™n 60 mijl per uur. Wanneer we na drie onderhoudsbeurten aan de weg eindelijk Porterville aandoen, rijdt hij plotseling de afslag af en gaat een industrieterrein op. Duidelijk niet naar een super, of wellicht wel, maar dan ergens anders. In elk geval weiger ik hem verder nog te volgen. Ik dank hem voor zijn diensten en we gaan elk ons eigen weegs. Aan het einde van het stadje staat een enorme supermarkt van een concurrerend merk, die ons voor de komende dagen uit de brand helpt.

We rijden in hetzelfde tempo als eerst door naar de entree van Sequoiapark. Onderweg doet Mariella de mededeling dat campers van 23 voet of langer er langs deze weg niet inmogen. Die moeten om via de 180, een weg die een paar uur verder ligt. Daar is de entree van Kings Canyon Nationaal Park, de andere zijde van waar we willen zijn.

Onze camper is ons verhuurd geworden met de mededeling dat we 21 voet lang zijn. Er staat op onze neus ook D-21, ook al hadden we een 22-voeter besteld. Wanneer we bij de entree dan ook geweigerd worden omwille van de lengte die wordt vastgesteld zijn we verbaasd. Daar heb je het gedonder al, we moeten drie uur omrijden.

Eerst een halfuur terug naar waar we van de 198 af waren gekomen en dan naar het noorden. De ambtenaar aan het meetloket wees ons de 63, maar wij verkiezen de 245. Dat lijkt korter.

Lijkt...

Een enorme rit door niemandsland, met de vraag die continu door mijn hoofd spookt โ€˜waarom is hier een weg aangelegd?โ€™ die kilometers en kilometers door heuvels slingert. Nog nooit van mijn leven heb ik zoveel bochten gedraaid. Als we een het eind zijn, dreig ik het stuur over te geven vanwege last aan mijn gewrichten; ik heb een gasknie. Dat krijg je als je te vaak dotje gast geeft en stukje moet remmen. Bocht, na bocht, na bocht, na bocht.

Tot we uiteindelijk in Pinehurst aankomen. Daar sluiten we aan op de 180 die ons het park langs de andere weg in helpt. Inmiddels zijn we mede dankzij dit akkefietje door ons budget van 3.500 mijl heen geschoten. Vanaf nu mogen we โ€“ op basis van nacalculatie โ€“ 0,45 dollar per mijl extra afrekenen. Dat wordt straks een mooie creditcardrekening. Ergens eind september zal die met veel poeha bij ons op de mat gaan vallen. Vast.

Maar, dan zijn we dan ook in het duopark (Sequoia en Kings Canyon zijn samengeklonterd tot een) waar we wezen willen. Volgas rijd ik richting Lodgepole, onderweg hier en daar een reuzenboom detecterend. De drie uur die de meetambtenaar ons meegaf, is mede door de keuze voor de 245 in totaal 4,5 uur geworden. Maar dan zijn we ook waar we wezen willen: Lodgepole. Dat is ongeveer 30 mijl vanaf de plek waar we niet doorheen mochten vanwege onze twee voet te veel.

We registreren ons bij de camping, die vrijwel direct na onze aankomst dichtgaat. De mazzel van de dag, plek 154 is van ons. Kom je later, dan heb je gewoon pech. En het is een prima plek aan een snel stromende beek, waar we de hele nacht naar kunnen gaan liggen luisteren.

In de kou, want van de 41 graden in Bakersfield, zijn er nog maar 15 over. Dat is even wennen en het vooronder van de bus wordt geplunderd op zoek naar dekbedden.

Ons bezoek aan de grootste boom op aarde (85 meter hoog, met een stam van 9 meter breed en hij heet General Sherman, want als je zo enorm bent, krijg je een naam) stellen we nog uit tot morgen. Het is namelijk slecht weer aan het worden, en slecht weer in de bergen betekent: oppassen.

We staan nog niet op plek 154 of er barst een stevig onweer los โ€“ het tweede gedonder vandaag โ€“ en dat gaat samen met een enorme hagelbui met stenen die enorm veel lawaai op ons polyester dak maakt. Nu maar hopen dat het verhuurbedrijf zich focust op de kilometerteller en geen dakinspectie gaat doen.

Morgen naar de kust, naar Monterey, maar eerst dus een bezoek aan โ€˜The Giant Forest,โ€™ zoals ze hier de verzameling mammoetbomen van het type Sequoia noemen.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!