Mocht ik ooit nog een nieuwe carriere in iets ambieren, zou het zomaar het beroep van autoverkoper kunnen zijn. Vandaag in Bodega Bay voor de tweede maal iemand rondgeleid in onze camper, alle voors en alle tegens besproken en de koop gaat door. Althans, de rondgeleide is onverminderd enthousiast over de camper die hij heeft gehuurd, toevallig ook een Coachman Freelander 21-voeter. Wellicht had ik hem nog even moeten inlichten dat de 21 voet in de praktijk wordt gezien als 23. Geen halszaak, maar wel een issue mocht betrokkene ooit nog naar Sequoia willen wensen te gaan.

Zondag. Dat betekent uitslapen en de klok van kwart over negen ’s morgens werd zonder moeite gehaald. Niet gek na een paar hectische dagen en we boeken deze dag dan ook in als ‘kalm aan’.

Bij het inchecken – iets wat gisteren vanwege de late aankomst nog niet was geregeld – kan ik twee prangende vragen stellen. De eerste is wat die kiestoon is die we zo’n zes keer per minuut horen en de tweede is waar de muziek vandaan komt die om 10.30 uur van start ging.

Het antwoord op de eerste vraag had ik zelf al gegokt en dat bleek juist: een misthoorn. Dat is niet zo raar aan deze kant van San Francisco, want gisteren zagen we al dat het misttechnisch gesproken hier aardig kan spoken. Soms rijd je door een meter mist om dan vervolgens tien meter verderop weer een nieuwe sliert te ontwaren. Mist gaat hier per vierkante meter, dat is wel duidelijk.

De tweede vraag wordt beantwoord met het positieve advies vooral even de Farmer’s market naast de camping te bezoeken, daar komt namelijk de muziek vandaan.

Dus wij erheen. Er is zelfs een pad direct van de camping naar het terrein van de markt. Heel druk is het er niet, en dat geldt zowel voor de bezoekers als de participanten. Wat te krijgen is, is wat je kunt verwachten: kaas, vlees, eieren, groente, handgemaakte deegrollers, pantoffels, honing. Dat soort dingen.

Nee, druk is het niet, al is het wel een komen en gaan van auto’s, dus enige vaart zit er wel in. Dat zou in de muziek ook niet misstaan.

Wat ook per vierkante meter gaat, is onze bus. We wonen nu al vier weken in een rijdende studio van 21 meter in het kwadraat. Best krapjes, maar prima uit te houden. Die 7 meter lengte en 3 meter breedte hebben echter ook zo hun nadelen; aan de kust heb je smalle, bochtige wegen met de meest onmogelijke in- en uitritten. Ergens even een broodje eten, doe je niet zomaar. De bus moet wel parkeerbaar zijn.

Wanneer we op pad gaan, naar de kust, is er zo’n confrontatie. Eerst moet ik een U-bocht maken dwars door een aantal dikke gaten. Vervolgens moet ik de 3 meter breedte zien te parkeren tussen twee auto’s op een normale plek. Het is zo’n parkeerplaats waar geen strepen staan, dus iedereen parkeert keurig zo strak als nodig. Als er dan per ongeluk iemand met een rijdende studio langskomt, moet die dus maar zien hoe het vehikel past. Het past.

Net.

We gaan naar de kust en zien geen walvissen. Wel mensen die in afwachting zijn van de walvissen. Camera’s, verrekijkers, klapstoelen, koelboxen. Alles compleet. Wellicht hadden ze even het bord moeten lezen, want de zwemkolossen komen pas in november. Twee maandjes dus nog.

Wij afdalen naar het strand, want Mariella wil pootje baden. Jammer voor haar, maar juist op dat moment besluit een golf met iets meer enthousiasme zich op de kust te werpen, haar daarmee natspetterend. Geen nood, droogt wel weer. Bovendien hebben we onze studio bij ons, dus een verschoning is sowieso geen probleem.

Iets verderop zit een jong meisje bij een vogel. Die is volgens haar ziek en wordt zo opgehaald. Kordate dame. Die komt er wel. Hopelijk gaat ze nooit in de autobranche of de communicatie werken.

Wij hebben inmiddels knorrende magen en dat betekent: oesters en fish en chips. Zolang als we een de kust zitten, wordt er dagelijks vis geluncht. En dat lukt hier meer dan prima. Tot op heden staat Bodega Bay op 1, San Francisco op 2 en Monterey op 3.

Lijstjes en overzichten. We naderen het einde van het jaar. Kan niet wachten tot de Top2000 weer begint. Wij naderen ook het einde van iets, al is er nog een week te gaan waarin we nog voldoende avonturen kunnen beleven en zullen beleven. Er staat nog een wijnroute in Sanoma en Napa op het program en de kers op de taart zal een aantal dagen San Francisco zijn. We hebben al even kunnen snuffelen en gaan eind van de week daar onze bus inleveren.

Maar zoals gezegd, eerste dingen eerst: morgen naar de wijn. Dat wordt spugen; ze zijn hier namelijk nogal streng met alcohol en verkeer. En terecht. De studio moet wel in een stuk ingeleverd gaan worden.

Proost.