america-thirst.reismee.nl

Lastig parket

Amerikanen maken het zichzelf graag lastig. Dat doen ze in de internationale politiek, in de interne regulering - met alle wetten en voorschriften - en dat doen ze in de openbare ruimte. Of het nu gaat om het aanleggen van wegen waar dat absoluut onhandig is en waar je met een auto – laat staan een camper, bus of vrachtwagen – nauwelijks kunt bochten en gasgeven, of waar ze wonen, ze maken het zichzelf volstrekt onmogelijk.

Neem nu de 116, een weg die van Sebastopol naar het noorden loopt. Als we die nemen, zie ik als chauffeur alleen maar bochten en smalle weggedeelten door een kloof. Links en rechts gaan de heuvels steil omhoog. En tegen die steilte, zijn houten huizen gebouwd, tussen eeuwenoude bomen en met oprijlanen die praktisch onneembaar zijn naar garages die praktisch onbereikbaar zijn.

Langs de kust is het niet anders. Wij rijden al een paar dagen heen en weer op de 1, in de buurt van Bodega Bay en zien huizen op afgronden staan waarvan je alleen maar kunt hopen dat er niet nog meer afbrokkelt, voordat het de opstallen in zee flikkeren. Ook hier uitritten en oprijdstraatjes die volstrekt onneembaar zijn met iets anders dan een eenwieler.

Maar als ik dit zo allemaal begrijp, zie ik wel waarom Frank Lloyd Wright ooit Fallingwater is gaan maken; een huis op een plek waar dat onbegrijpelijk is. Jammer alleen dat de gemiddelde Amerikaan niet in een FLW woont, maar in een huis dat door architecten is ontworpen die beter iets anders hadden kunnen gaan doen.

Bodega Bay, het klinkt als drank en het is drank. Deze ochtend starten we bij het toeristeninformatiecentrum bij een mevrouw die ons dankt voor ons geduld. Wij zeggen dat we tijd genoeg hebben omdat het vakantie is. En dat is ook zo, we hebben alle tijd want de perioden van afstanden rijden, liggen alweer een ruime week achter ons. Kalm aan is het credo.

We vragen aan de mevrouw of ze ons kan helpen aan een goede wijnroute. En ja, dat kan ze wel. Terug naar de 12, naar Sebastopol en van daaraf naar het noorden, naar Korbel, de champagnemaker. Dat is een van de minstens drie parallelle routes van wijn, wijn en wijn.

Maar, bezweert ze ons, we moeten eerst naar Bodega (niet Bay), want daar staat een kerkje en daarachter staat een school (zie instagram en facebook voor foto’s) en die speelt een rol in The birds van Alfred Hitchcock, een film uit om en na bij 1962. Die film is ook deels in Bodega (wel) Bay opgenomen en we zitten dus weer eens middenin de cinematografie. Weer eentje om thuis te herzien.

Het kerkje is heel mooi in zwartwit op de plaat gezet door de beroemde fotograaf Ansel Adams en ik waag me aan een foto op exact dezelfde plek. Als je de mijne ziet in vergelijking met Adams’, weet je waarom hij beroemd is en ik niet.

Wanneer we doorrijden, komen we vanzelf in Sebastopol, daar hoeven we niks geks voor te doen, gewoon de weg afrijden. In het stadje is het net pauze en dan gaat iedereen rijden of – in het geval van schoolkinderen – lopen. Als we inkopen hebben gedaan bij de Sainsbury’s, wil ik met de bus het parkeerterrein af en de rijbaan aan de overkant hebben, naar links. Rechts van mij is het rood geworden en dan zou je verwachten dat de Amerikanen zo’n bus als de onze ruimte zou geven. Of je nu op mij wacht of op het rode licht, is om het even. Nee dus. Na twee auto’s ben ik het zat en gooi ik m’n bus er gewoon voor, en ja, dan stoppen ze dus wel.

Wij door.

Rechts en links zien we de wijnranken in het veld staan die hun vruchten reeds hebben afgestaan. We besluiten een proeverij te proberen en stuiten op Dutton Estates, een kleine wijnboer met een grootse proeverij. De bijzonder aardige en kundige proefgever informeert ons, inspireert ons en laaft ons. Mariella neemt gulzige slokken. Ik nip wat, want ik heb de autosleutels in beheer.

We tikken 15 dollar af voor vier beetjes wijn, wat cider een rose en twee koekjes en gaan weer verder. Inmiddels is het bijna 30 graden en perfect weer voor champagne, vinden we. Dus we rijden door over de 116 tot we bij de Russian River komen. Van enige naijver in benaming is hier bijzonder weinig te bespeuren. Daar op rechts, staan niet alleen erg hoge red pines - een boomsoort die in het gunstigste geval redelijk kan wedijveren met de sequoia, als het gaat om hoogte (niet dikte) – maar ook de kelders van Korbel.

Er wordt hier in het wijngebied wat schimmig gedaan over de champagne. Op de fles staat keurig dat de methode is gebruikt die de naamgever van dit bruisend wijngoed zo bekend heeft gemaakt in de wereld, maar wat alleen op flessen mag staan die hier ook vandaan komen. Maar in het spraakgebruik heeft met het continu alleen over champagne en niet de methode.

Om de proef op de som te nemen – we waren niet voor niets een jaar geleden in het echte Franse gebied – bestellen we een glaasje en daarna een fles. Het glaasje is van de goedkope variant, de fles de dure. Eigenlijk wilden we die proeven, maar dat was alleen mogelijk voor leden van de club. Dat zijn we niet en omdat we uit Europa komen, worden we het niet. Een van de voordelen van lid zijn van de club, is dat je drie keer per jaar mag komen proeven. Nou, dan gaan we wel met de auto naar Reims.

Na de champagne of wat er voor door moet gaan, rijden we het hele stuk langs de kust terug, weer een mijl of 40 en lunchen we op dezelfde plek als gisteren; de oesters waren er onverslaanbaar en dat zijn ze vandaag ook.

Slapen doen we 3 mijl verderop dan waar we gisteren stonden. Afgelopen zaterdag was Doran nog hartstikke vol, vandaag is het maandag en zijn we van harte welkom.

Bijkomend voordeel? We zitten nog dichter bij de misthoorn dan de afgelopen twee dagen. Mariella heeft het eilandje waar hij staat weten te detecteren en morgen bij daglicht gaan we er kijken.

Zo beleef je toch elke keer weer wat.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!