america-thirst.reismee.nl

Oog van de naald

We worden gewekt doordat er steeds meer auto’s op onze parkeerplaats parkeren. Dat is natuurlijk hun goed recht omdat parkeren de core business is van de plek waar wij de hele nacht hebben doorgebracht. We zijn een beetje een vreemde eend in de bijt; we hebben geen hond, zijn geen wandelaar of jogger, maar worden pas net wakker.

De nacht was er een vol krekels en een klein uitstapje naar ander wild. Achterop onze bumper staan pootafdrukken die te fors zijn voor chipmunks of eekhoorns, maar die we niet kunnen thuisbrengen. Mariella vraagt het aan iemand die er even lokaal als geinformeerd uitziet. De mevrouw geeft als stellig antwoord: ‘Definately a racoon,’ een wasbeer dus. Die moet door de dakopeningen de tijgerbol hebben kunnen ruiken en willen hebben, maar het gaas op de openingen voorkwam zijn snode plan. Onverrichter zake moet hij rechtsomkeert hebben gemaakt.

Wanneer alle wandelaars, joggers en ander gespuis hun auto’s hebben achtergelaten, kunnen wij vanaf onze ontbijtstoeltjes nog een kudde herten gadeslaan, die een meter of 20 verderop staan te grazen. We houden het niet lang vol, maar dat komt door de wespen. Flux keren we terug naar binnen om de rest van het maal tot ons te nemen.

En dan gaan we er weer vandoor, op weg naar de laatste camping, waarna we de balans zullen kunnen opmaken voor de top3 van campings in Utah en omstreken. De uitslag volgt morgen maar om alvast iets prijs te geven, de camping op China Camp staat er niet in. Daarvoor is de nacht op de parking in combinatie met de Dixies voor de hoge nood en het ontbreken van douches te mager.

We rijden om het hele Chinese kamp heen en komen in de buitenwijken van San Rafael weer de stad in. Heel rot wonen is het hier niet, groen, heuvelig, aangeharkt. Jammer alleen van het weer – vaak mist, miezer en andere nattigheid. Zo ook vandaag.

We halen bij de Whole Food wifi op en een hele verzameling spiesjes voor op de barbecue. Het vooruitzicht van zoveel met zorg gekneed en geregen vlees, doet ons popelen. Dat zal echter nog even moeten wachten, het is 11 uur in de ochtend.

De weg van San Rafael, over de Golden Gatebaai naar Anthony Chabot Regional Park, waar we komende nachten vertoeven, is best pittig. Voor de kaartlezer evenzo als voor de chauffeur. Zes banen heen, zes banen terug, veel afslagen, fly overs en linkse uitvoegen, maken het niet gemakkelijk. Toch rijden we miraculeus in een keer goed, zij het dat we op de Redwood per ongeluk aan het einde een afslag nemen die niet moest. Deze omissie werd binnen 200 meter hersteld.

Dan is het nog 6,5 mijl een kloof in naar de camping over een set smalle, bochtige wegen en wanneer we het bord camping zien, staat er dat het vanaf hier nog ruim 2 mijl is naar de echte camping. Nu maar hopen dat er plek is.

En dat gaat zonder haperen goed – voor we het weten staan we. Wie nu denkt dat we weer diep weggestopt zijn in een woud; we zijn parallel aan de snelweg door de kloof gereden en hemelsbreed zijn we wellicht niet meer dan een mijl verwijderd van de eerste woonflat aan de San Franciscobaai.

We hebben hier zelfs wifi, al moet ik daar vanaf onze standplaats een kwartier voor lopen. Omdat ik wil weten met welke score Feyenoord heeft verloren in de Champions League, ga ik naar het kantoor van de rangers, waar de wifi onder de naam Parkguest en het intoetsen van het wachtwoord 12345 plost tot leven komt.

Wanneer ik terugloop naar de camper, over de asfalten weg, zie ik plots vanuit een ooghoek iets bewegen. Als ik kijk, zie ik dat ik op een kleine meter afstand van een joekel van een ratelslang sta, die zich opricht en van zich af wil bijten (foto’s op Instagram en Facebook). Omdat ik weet dat dit soort slangen giftig is, ben ik op enorm op mijn hoede. Ik observeer en fotografeer met m’n iPhone de slang en zie een complicatie: hij houdt stil midden op de weg en wil er niet af. Als ik nu doorloop, is hij binnen 10 minuten hartstikke platgereden door een auto, en dat mag absoluut niet gebeuren. Ik blijf dus wachten op hulp. Ik bel Mariella via Nederland op haar mobiel en zij komt er met de echte camera aan. Ze vindt het beest behoorlijk spannend en gaat naar de rangers, terwijl ik de weg vrij houd. Inmiddels zijn er al 5 auto’s langsgekomen, dus mijn werk is niet voor niets.

Als de rangers arriveren, zijn ze behoorlijk onder de indruk. Niet alleen is het een enorme ratelslang, ook is hij nog eens bovenmatig agressief. Eigenlijk horen ze volgens de rangers hier helemaal niet voor te komen, omdat het hier te nat en te koud is. Vandaar zijn tocht naar het asfalt. Slechts twee tot drie keer per jaar komen ze een ratelslang tegen.

Ze bedanken mij voor mijn oplettendheid en vastberadenheid om het beestje te redden. Ik heb al met al ongeveer een uur hier op de weg gestaan om het platwalsen te voorkomen en nu is het aan de professionals om het beest te vangen.

Ik loop terug naar de camper en vind dat ik een biertje heb verdiend. Ik wel, de voetballers van Feyenoord niet: 0-4.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!