Na weer een ontbijt vol teleurstellingen in aanbod en afwerking, gaan we snel de stad in, naar Coit Tower. Dat is een mooi uitzichtpunt vanwaar je met 360 gradenkijk de stad kunt beleven.

En daarvoor is bus 39 in het leven geroepen, die start bij de Wharf, ergens. Na ons met bus 47 te hebben laten afzetten, is het even zoeken waar dit ding zich bevindt. De halte van bus 8 is snel gevonden, die van 39 staat op het kaartje op hetzelfde lijntje. En inderdaad, schuin tegenover staat er eentje. Een minibusje.

Op de halte zit een dame in een soort busuniform uitgebreid te gapen. Blijkbaar is zij haar baan op deze zondagochtend goed zat. Wanneer ze achter het stuur kruipt, rijdt ze dan ook als een bezetene met het ding rond. Benieuwd hoe haar set met SMART-gemaakte werkafspraken voor 2018 eruitziet.

Na een bochtig parcours waar ze in Monza jaloers op zouden zijn, komen we boven op een heuvel waarbij we tweeledig blij zijn. Allereerst dat deze mevrouw ons zonder brokken te maken heeft afgezet en ten tweede dat we niet hoeven te lopen.

Coit Tower, van 1934. Bij binnenkomst, mogen we in de hal een rondje om een centraal deel maken. Hierin bevinden zich de lift en de verkoopplek van kaartjes. Die kaartjes blijken stempels te zijn, die voor 8 dollar ’t stuk toegang geven tot de lift naar boven. Op de stempel staat I(hartje)SF.

De rondgang kost een half uur wachttijd, maar is geen straf. De muren staan vol met allegorische schilderingen uit de jaren 30, die symboliseren waar Californie voor staat. Arbeid is daarbij het motief.

Wanneer het rondje is volgemaakt, worden we met z’n achten ontvangen door Antonio. Die vertelt ons de huisregels (blijf met je poten van de lift af, dat is gevaarlijk) en om de tijd te doden, laat hij ons onszelf aan onszelf voorstellen, waarbij iedereen naast zijn eigen naam ook de namen van zijn voorgangers moet zeggen. Zo komen we op een rijtje uit van negen.

Later blijkt dat de suppoosten/rondleiders allen nogal lollig en jolig te doen. Ook in de lift is het lachen, gieren, brullen met de bediende. Zo kan het dus ook: lol in je werk. Het bestaat.

Het uitzicht is fenomenaal. De koffie in Little Italy ook, een klein halfuur later.

Vervolgens gaan we Columbus verder af, naar nummer 261. Daar is Lawrence Ferlinghetti in de jaren 50 een boekhandel begonnen en die bestaat nog steeds. Wie zich afvraagt wie dit is, Ferlingghetti is een dichter deel uitmakend van de beatgeneratie uit de jaren 50.

Op de eerste etage is dus ook een hele zaal daaraan gewijd, met onder andere drie verschillende versies van On the road van Jack Kerouac.

Toch ga ik zonder iets te kopen weer weg. Dat doe ik geheel tegen mijn natuur in, maar ik beperk me. De koffers zijn nu al zwaar genoeg. Ik ga in Nederland wel weer naar Selexyz (sic).

We lopen door en raken verward in het financiele district, op zoek naar Union Square. Omdat het zondag is, wordt consumenten geen poot uitgedraaid en zien we geen stropdaspakken rondlopen. Het is er stil en aangenaam; de banken zijn dicht.

Wel is er een hipkoffietent open, en we bestellen er een sapje, een espresso en een broodje en nemen dit tot ons onder de zalvende tonen van hippe niksmuziek.

Nee, dan de Japanse trommelaars op Union Square. Die rammen er lustig op los met hun dikke stokken op grote drums. Dansje erbij en je hebt een cultureel middagje dat pas na 10 minuten kijken gaat vervelen.

Op naar de ‘painted ladies’. Dat is een rijtje Victoriaanse huizen in drie kleuren geschilderd op Alamo Square. Dit soort ladies kom je veel vaker tegen, maar dit zijn de beroemdste. Foto gemaakt en van de berg geblazen en door naar Haight/Ashbury, de broedplaats van het hippiedom.

Op dit kruispunt vonden Hendrix, Janis Joplin, Jefferson Airplane en The Grateful Dead elkaar in 1967, tezamen met vele andere hippies die daar hun zomer beleefden. Dat is nog wel te zien, er lopen veel vage figuren rond. En precies op de hoek van Haight en Ashbury zit een Ben en Jerry’s ijswinkel, wat ik een goed idee vind. Dus ik neem een ijs en reken er acht en halve dollar voor af. Ik doneer wat in de fooienpot en als dank luidt het personeel een koebel. Mooi gebaar.

Omdat we teruggaan naar het hotel, gaan we naar de bus. Maar we willen een andere route om nog wat van de stad te zien. De 43 wordt uitverkoren. Als we die lang genoeg volgen, kruist ‘ie Union en daar nemen we dan de 45 naar ons hotel.

Dat is het idee.

De uitvoering is anders, Union wordt niet aangedaan, maar wel de Presidio. Dat was niet de bedoeling. Dus om niet nog verder te verdwalen, stappen we uit en kijken we rond.

Een idee waar we zijn.

Tot ik een busdienstaankondigingsbordje zie van Presidio-Downtown. Die moeten we hebben, vind ik. Over drie minuten komt ‘ie en we zien wel wat Downtown betekent.

Dat betekent geheel tegen de verwaching in dat we recht tegenover ons hotel worden afgezet. Wat wil het toeval? Dat deze bus op weg naar Downtown een halte kent: Van Ness/Union Street. En dat is precies de halte die we vanuit het hotel kunnen zien.

Hoeveel mazzel kun je hebben?

Dus voor we het weten zijn we weer in het hotel, zijn we ingecheckt voor het vliegtuig en hebben we een shuttle van hotel naar vliegveld. Nu alleen nog eten, slapen, inpakken en dan naar huis.

Dat eten doen we in Little Italy. Daarvoor hoeven we alleen Union Street af, die direct aan ons hotel ligt. Een complicatie, de weg gaat over een forse heuvel heen. Maar daarvoor is dus bus 45 in het leven geroepen. Die rijdt ons er geruisloos overheen, iets wat je aan een trolleybus wel kunt overlaten.

Onderweg hebben we mooi zicht op de enorme steile heuvel, die van alle kanten even steil is. Zijstraten gaan loodrecht naar beneden. Terzijde staan auto’s naar beneden geparkeerd met alle hun voorwielen naar de stoep geparkeerd, of naar boven en dan de wielen van de stoep af. Mooi.

De Italiaan is prima, maar duur en dus gaan we na afloop maar snel weer terug de berg over en zijn we half tien weer in kamer 435.

Laatste nacht, morgen vliegen, dinsdag thuis.