Wat vooraf ging. In 2016 zouden we naar Amerika. Zouden. Tot het reisbureau de alarmerende mededeling deed dat de camper die wij op het oog hadden voor de reis die wij in de planning hadden te elfder ure toch niet beschikbaar was. Keurig was dat binnen 24 uur de reeds doorgesluisde gelden weer op onze Triodosrekening stond. In 2016 gingen we naar Frankrijk op vakantie. Met de De Waardtent van 30 kilo. Een heel ander verhaal.

Toen het ding in de buurt van Uzes eenmaal stond en ik het 4G-netwerk had opgepikt (zal wel 3G geweest zijn, want Frankrijk), kon ik op om het even welke nieuwsite lezen dat er een zonsverduistering was geweest. Ergens. Het bericht sloot af met de mededeling dat de eerstvolgende totale eclips op maandag 21 augustus in Amerika zou plaatsvinden. Daar in Uzes preboekten wij onze volgende grote reis (weekje Andalusie in mei 2017 even niet meegeteld, ondanks de overdadig luxe paradors), de reis die mij ertoe brengt om in het holst van de middag (nacht in Nederland) nu dit stuk te tikken, terwijl ik - als ik naar rechts kijk - vanaf de 19e etage van het Excaliburhotel uitkijk over het vliegveld van Las Vegas. Erachter rijzen de bergen van het barre land op waar deze grote gokhal tussenin ligt geklemd.

In januari waren wij uitgenodigd door de schrijver Arnon Grunberg om een glas wodka te komen drinken in het Americain in Amsterdam. Een dergelijke invitatie sla je niet af. Deze was bedoeld voor hem om boete te doen, dit vanwege het feit dat hij de boude uitspraak had gedaan dat Donald Trump nooit president van de Verenigde Staten zou worden. Hij verloor. Althans, Donald won, Arnon verloor. En dat kostte hem een sloot wodka. Bij het handenschudden meldden wij hem er om deze reden wel blij mee te zijn dat Donald had gewonnen en om dat te vieren, wij in augustus 5 weken lang rond zouden trekken door het midwesten. Bij zo'n vileine schrijver mag je best wat zout in de wonden wrijven.

Goed. En toen ging om 5 uur de wekker in een Haags appartement. Terwijl ik de poezen van hun maal voorzag, stond Mariella reeds onder de douche, welkgeen ik naadloos kon overnemen nadat de bevachte heren en dame hun natje hadden gekregen. Strak schema, nog 45 minuten om alles wat gisteravond ingepakt leek nogmaals te doorlopen, te herpakken en aan te vullen voordat we de deur in het slot gooien en naar de tram lopen.

Op dinsdagen komt Lijn 3 op de halte Valkenboslaan/Laan van Meerdervoort/Beeklaan/Thomsonlaan voor het eerst pas om 6:08 uur aanstommelen. De tram komt twee minuten te laat. Achteraf zal blijken dat dit de enige vertraging is op een reis van 14.000 kilometer. Wie schetst vervolgens onze verbazing als de tram al goedgevuld is op dit nachtelijke uur? Dat geldt evenzogoed voor de intercity van Staatsspoor (sic) naar Schiphol. Ook behoorlijk goed gevuld. Evenals de vertrekhal, de lounges, de parfumwinkels en de gates. Overal mensen.

Ons was per telefoon een dag eerder verteld toch vooral op tijd op Schiphol te zijn om in te checken. Online lukte dat namelijk niet. De reden hiervoor is dat Mariella vorig jaar in een schurkenstaat is geweest. Althans, zo legt Amerika het bestaan van Iran uit. Zij moest dus aan een visum en daarmee kun je dus niet per pc inchecken. Dat moet op de luchthaven zelf. Het gekke is dat dit dat wel weer kan bij zo'n praatpaal waar je met je paspoort geheel zonder tussenkomst van wie dan ook dus wel kan inloggen. Digitale dienstverlening heeft zo z'n rare kanten. Als we daarna ook nog zonder KLM-juffrouw (/heer) zelf onze koffers in een loket mogen tillen, mogen aangeven, mogen wegen en mogen bestickeren, zijn we de geneugten van de moderne tijd al weer helemaal zat en gaan we naar de koffie. Denken we.

Want eerst moet je als je met Delta vliegt nog een oranje stickertje halen, zodat ze kunnen zien dat je een Esta/visum hebt. Weer een loket, maar nu met echte mensen. Kost ook weer een kwartier. We willen koffie.

En die komt er. En een croissant, met vanilleroom en een paar flinters vers fruit. Voor nog geen 22 euro. Het is echt te geef. Nu goed, op vakantie gaan we niet mokken om een paar centen, dat doen we in het echte leven ook niet.

Door naar de gate, instappen en gaan. Naar Zoutermeer. Althans, zo interpreteer ik Salt Lake City. Maar niet voordat we uitgebreid hebben kunnen kijken naar IJsland over waar het vliegtuig met 900 kilometer per uur heen scheert op 12.000 meter. Husavik zagen we. Asbyrgi, Akureyri, en wellicht ook Pingvellir?

Keurig op tijd, of zelfs even te vroeg landen we op SLC, zoals het vliegveld wordt afgekort. Onderweg heb ik twee maal mogen verliezen met Yahtzee op het door Mariella zelf ontworpen en uitgevoerde spelbord. Een geslaagde uitvinding; er is geen enkele dobbelsteen over de rand gegaan.

Van het grote Schiphol is het een flinke stap naar Salt Lake C. Niet alleen in afstand, ook in grootte van het vliegveld. Het stelt allemaal niet zoveel voor. Een zegen, want daardoor duurt de paspoortcontrole maar een kwartiertje waar je in New York zomaar een paar uur kan staren naar een rij passagiers die langs een balie willen om het land in te mogen. Goeie tip, vlieg in Amerika naar iets wat klein is. Dan ben je zo binnen, ook met een visum. Paar vingers op een glazen plaatje, fotootje en gaan.

Door naar Las Vegas, want vandaar moet het allemaal beginnen. Dat is nog een uur vliegen, maar voordat het zover is eerst twee uur wachten. D13, onze gate is nog in gebruik voor het vliegtuig naar Oklahoma en Tony Wood is nog zoek. 'Tony Wood, where are you, we're going to oklahoma en we're gonna leave without ya', klinkt het door de hal. Tony nooit gezien en een tijdje later zijn wij aan de beurt om D13 te mogen gebruiken voor de afvaart. Ook nu weer keurig op tijd en een vlucht die voor 1 uur 25 te boek staat, is het knap om dit in 59 hele minuten af te kunnen handelen. Kwestie van 600 kilometer afraffelen. Deze vlucht is dan ook twee keer zo onrustig als de eerste. Terwijl die 9 uur en 40 duurde.

Nu goed, Las Vegas gehaald, taxi aangehouden, koffers ingeladen en op weg naar de Strip, waar ons hotel op ons wacht. Vier grote torens waar honderden kamers beschikbaar zijn en een Walt Disney-achtige entree waar de 7 dwergen zich niet voor zouden schamen. Aan de andere kant van de straat staan MGM Grand en het Empire State Building direct naast het Chryslergebouw, dus we zitten helemaal goed tussen de edelkitsch.

Binnen aangekomen wordt het alleen nog maar erger. Er staat geen rij voor de inschrijfbalie, er staat een file. Minstens honderd mensen willen een kamer en staan keurig in de rij om aan een van de 25 loketten dit te kunnen afnemen. Las Vegas is big business, dat is wel duidelijk. Ik kijk om me heen en zie fruitautomaten, gokkasten en wat dies meer zij. Eerder deze week heeft iemand met 3 dollar ruim 11 miljoen opgehaald, dus ik gooi er wellicht ook nog wel een tientje tegenaan.

Maar eerst bloggen en slapen, het is per slot van rekening al 7 uur 's avonds en dat betekent dat we bijna 24 uur op zijn. Hoogste tijd.