Dus wij naar Panguitch. Want dat stond in de folder als een voorbeeld van architectuur uit rond 1900. En daar ben ik wel voor te porren, dus die twee keer zeven mijl die we van de route af moeten – heen en terug – nemen we voor lief.

Nou, we hebben het geweten.

Vol goede moed en met een vaartje van 60 mijl per uur kom ik aangestoven in het plaatsje dat begint met een aanwijzingsbordje cemetery. De zijstraat van de hoofdstraat, die dus als onze aanlooproute fungeert, geeft verder geen enkele intentie van leven. Het is zondag, het is rond tienen.

Op het enige kruispunt dat met drietonige lampen is afgekaderd, denk ik rechts te moeten, zeg dat ook, maar ga rechtdoor. En inderdaad, ik moest rechtsaf. Dus keren en links is ook rechts.

Ik parkeer aan de overkant van vier huizen die eruit zien alsof ze rond 1900 zijn gebouwd. Dat staat ook zo op de gevel, althans bij eentje, dat uit 1906 dateert. Mariella blijft in de auto en ik steek met de spiegelreflex in de aanslag over. Dat is nog best iets, omdat het de hoofdweg is tussen Bryce en Salt Lake, dus het zijn vier banen en Amerikaanse auto’s zijn groot.

Aan de overkant aangekomen, zie ik dat vier van de vier panden leeg staan, dat wil zeggen: drie staan er leeg en eentje gaat leeg. Treurige bende hier zo op de zondagochtend in Panguitch. Ik steek met de spiegelreflex in de ruststand weer vier banen over, start de bus en rijd samen met Mariella de stad uit, op weg naar Page.

Voordat we daar aankomen, stoppen we eerst in Kanab, je ziet, het wemelt in Utah van de bijbelse namen (ik heb het niet 100 punten scherp, maar het klinkt oud-testamentisch – Kanab). Daar zien we een super en die voorziet ons van de meest noodzakelijke boodschappen voor lunch, drinken en avondeten. En ze hebben er Wifi. Wanneer we staan af te rekenen, krijg ik van mijn ouders een sms dat Nederland met 3-1 heeft afgerekend met de Bulgaren.

Na Kanab kunnen we twee afslagen nemen: Fredonia of Page. De eerste klinkt zeer aanlokkelijk als je zoals ik een groot liefhebber bent van de Marx Brothers (Duck Soup is het goede antwoord), maar we kiezen voor Page. Daarmee snijden we onszelf de mogelijkheid af om via de noordkant de Grand Canyon te bezoeken en beperken we ons tot de toeristische zuidkant. Dat is nog wel 150 mijl rijden vanuit Page.

Wie overweegt om ooit eens Page te bezoeken, raad ik aan dit op een zondagochtend te doen. Wij waren er weliswaar op een zondagmiddag, maar de ochtend moet aan de hoofdweg net na het centrum een waar Lourdes of Fatima zijn. Er staan namelijk in een lange, slepende bocht een kleine 10 kerken naast elkaar, elk van een andere gezindte. Je vraagt je ter plekke af wie de wijsheid werkelijk in pacht heeft, danwel welke de ware zou moeten zijn. Wij komen er niet uit.

Kerken in Utah (Page ligt net over de grens in Arizona) zijn sowieso vrij bijzonder. Ze komen allemaal uit dezelfde Gammafolder. Breed en niet hoog, wit puntig torentje, baksteenachtig front en heel veel parkeerruimte eromheen. Zou dit de inspiratie zijn van die megakerk die ze in Yrseke willen bouwen? Met de auto van heinde en verre komen is alhier wellicht net zo gewoon als het in Zeeland is. Hopelijk komt daar ook eentje uit de Gammafolder.

Omdat we Utah reeds hebben verlaten, is er geen beeldmateriaal beschikbaar van een zulke kerk en verwijs ik naar de zoekvrienden van Google.

Na Page te hebben verlaten via de 89 South, zien we binnen een mijl of vijf plots een nogal overbelaste vluchtstrook te rechter- en linkerzijde van de twee banen die bestemd zijn voor vaartmaken. Zou hier ook een dienst gaande zijn?

Jazeker, maar niet eentje in de christelijke zin van het woord. Het is Horse Shoe Bend, een bekende trekpleister in de buurt van de Grand Canyon.

Er is een klein parkeerplaatsje dat niet genoeg capaciteit heeft, al is het wel zo dat als je met je camper een beetje doorduwt, er achterin de hoek nog ruimte zat is. Ik laat de bus er achter en ga met Mariella, een camera en een liter water op pad.

Dat water is nodig, want het is 1,2 kilometer heen en 1,2 kilometer teruglopen. Een afstand van niks, inderdaad. Maar wel door zand, over een heuvel en met 40 graden Celsius. Links en rechts zie ik op de heenreis mensen die ondersteund moeten worden, strompelen en met een lege blik in de ogen mij smeken om genade. Inderdaad, het lijkt wel een dienst.

Het is een 1,2 kilometer lang lint mensen over de heuvel naar de rand van de kloof en terug. Sommigen zijn fris en vers andere op sterven na dood. Dit is dus wat een stukje woestijn met je kan doen. Op het hoogste punt staat een bushokje van vijf bij vijf meter met een dak erop en het is er dringen door mensen die even een puntje schaduw willen pakken.

Wij gaan door naar de kloof en blijven er vijf minuten. Niet alleen is het er enorm druk en bloedverdunnend heet, ook is het best een spannend randje waar je op staat, terwijl je zo’n duizend meter in de diepte kijkt. Snel terug naar het bushokje en een liter water later zijn we terug in de geaircoïseerde bus.

Nog maar 80 mijl met links een bergketen met hier en daar een nederzetting en rechts een soms opdoemende kloof, maar meestal een randje duinen en dan mogen we van de weg af op junction 64. Dan is het nog 50 mijl en staan we plots in het Nationale Park Grand Canyon. Ik laat mijn paspoort en mijn parkenabonnement zien en we geven gas, op weg naar de eerste camping.

Dat moet, want deze campings zijn ‘first come, first serve’, oftewel: als je niet opschiet is het vol en moet je verder zoeken. Als wij om 18:00 uur aankomen, zijn er nog zo’n twee/drie plekken vrij en we nemen nummertje 2. Nadien komen er nog urenlang campers langs die een rondje rijden en onverrichter zaken afdruipen.

Soms moet je gewoon mazzel hebben.