america-thirst.reismee.nl

Grote kloof

Nadat ik met het vuil weggooien ook de lamp meewierp, of althans, het hangertje brak af waardoor de lamp met een zwiep in de container terechtkwam, moest die worden gered of er zou totdat de Duracells op zouden zijn verlichting in de wegwerpruimte blijven branden.

Het randje van de container was wat hoog en ik ben wat stram. Maar Mariella schoot te hulp. Wat meehielp, was dat de container volledig leeg was, op het plastic zakje met troep en de lamp na die ik erin had achtergelaten. Mariella een kontje gegeven, zij de container in, lamp aangegeven en er met mijn hulp weer uitgekomen.

Eind goed, al goed, om half 10 gaan we slapen. Vakantie is hard werken, nog harder dan thuis. En omdat voor dag en dauw de wekker al snatert, zijn de dagen wat verlegd. Dat verklaart mede het vroeg naar bed gaan.

De volgende ochtend worden we dus vroeg gewekt, het is zeven uur, omdat we 22 mijl van het bezoekerscentrum van de Grand Canyon af zijn blijven logeren en omdat het Labour Day is; een Amerikaanse feestdag die met drukte te maken heeft.

Als we om half acht het terrein afrijden, zijn we niet eens de eersten die actief zijn. Ook op het eerste uitzichtpunt van vandaag – Desert View – staan al drie auto’s geparkeerd. Langs de afgrond zien we iemand met een statief en een forse camera plaatjes schieten van de 1.600 meter diepe kloof die de Grand Canyon is, of zoals ze dat in Amerika graag specificeren: one mile.

Wanneer we naar beneden kijken, vallen twee dingen ons op. Hoe diep en ver we kunnen kijken en hoe ontzettend stil de kloof is. Ondanks dat in de bodem van de kloof een kolkende rivier raast en daarbij veel lawaai moet produceren, is daarvan op anderhalve kilometer hoogte niks te merken.

Stilte.

Hoe overweldigend ook deze kloof, we hebben hem vaker gezien, al was het toen minder diep. Maar niet minder indrukwekkend. We herinneren ons nog de tocht van Dinosaur naar Moab, die net voorbij spookstad Cisco de Coloradorivier voor de eerste keer raakte en waar deze rivier in onze optiek z’n slijtende werk begon. Honderden mijlen verderop ligt de ruim 250 mijl lange Grand Canyon waar wij een klein stukje van kunnen zien; zo’n 40 mijl in totaal.

Wanneer we in de diepte kijken, kijken we ver terug in de tijd. Waar de rivier stroomt, is de aardlaag zo’n 2 miljard jaar oud. En daarbovenop ligt laag, na laag, na laag, na laag. Tot we op een plek komen waar de rivier begon met slijten. Dat was 5 miljoen jaar geleden. Dat slijten tot de enorme kloof die het nu is, ging overigens niet heel snel; de dikte van een vel papier per jaar. Het loont – blijkt – de moeite om in het bezoekerscentrum de uitlegfilm te bekijken, zo kun je nog eens iets reproduceren.

Wanneer we rond half negen over de 64 razen, houd ik plots in. Er staat twee elanden midden op de asfalten weg te keuvelen. Ik rem flink, tegelijk mijn alarmlichten opvlammend. Dit signaleert de auto achter mij, die dan niet mijn badkamer binnen zal komen rijden.

De elanden voelen zich gestoord en gaan links het bos in en wij gaan door naar parkeerplaats nummer 1 op het bezoekersterrein, dat speciaal is ingericht voor RV’s, zoals onze bus wordt genoemd: een recreational vehicule. We parkeren op het vrijwel lege terrain en zetten koers naar het centrum. Dat opent om 9 uur, maar houdt de gewone en de invalidendeur stijf gesloten, ook al is het 9.10 uur.

Dan maar koffie halen. Want dat is bewezen al open, ik zie verschillende mensen met enorme kartonnen bekers lopen die worden getopt met een deksel waar je doorheen kunt drinken. Zelf heb ik het drinken uit een dergelijke bus al rond vijfjarige leeftijd afgeleerd, maar de moderne koffiedrinker doet niks anders.

We bestellen een enkele en een dubbele espresso en zijn verbaasd over het feit dat we nu eens een keer een behoorlijke slok koffie krijgen. Van schrik gooit Mariella een hoeveelheid koffie in haar schoot, waardoor haar hele jurk de rest van de ochtend naar drab ruikt. Toch knap om met een beker van 250 milliliter waar slechts een bodempje espresso in zit te morsen.

Wanneer we weer terug zijn bij het bezoekerscentrum, worden we wat ongeduldig. Het is duidelijk half tien en het is nog niet open. We willen film en wel nu!

Buiten staat wel een ranger wat administratie bij te werken op het mededelingbord (vandaag 33 graden Celsius, in de kloof 41, een meevaller). Op de vraag wanneer het centrum opengaat, geeft ze aan ‘over een halfuurtje’.

Het duurt maar heel even voor het kwartje valt.

Met het overgaan van de grens tussen Utah en Arizona, hebben we een uur tijdverschil gekregen. Het is nu dus geen half tien, maar half negen. En dat betekent op zijn beurt, dat we vanochtend niet om zeven, maar om zes uur zijn opgestaan!

We besluiten van schrik naar de buitenste rand van de kloof te gaan waar je nog kunt komen. Daarvoor is de blauwe bus bedoeld, die na vijf haltes ons overzet op de rode. Deze bussen zijn gratis en bedoeld om te voorkomen dat iedereen met ronkende motor de kloof vol CO2 staat te blazen. Lekker parkeren op 1, 2, 3 of 4 of buiten het park en de rest per bus.

Wanneer we per bus door het dorp rijden, valt op hoe mooi alles is aangelegd en hoe goed het hele dorpje klopt. Als ik in de middag met de camper op weg ga naar de kampeerplek in het dorp, krijg ik visioenen van de Verkeerstuin in Assen waar ik in de jaren 70 met trapauto soortgelijke manoeuvres kon uithalen.

Met de rode bus dus naar het end van wat je in de kloof mag bezoeken en terug. Daarna lunch met Wifi en vervolgens invechten op de camping. Er hangt een bordje ‘Full’, maar daar trekken we ons niks van aan. Maar goed ook, want er is ruimte.

De buschauffeurs zijn een verhaal apart. Het wemelt van de mededelingen: ‘Don’t forget your belongings, please enter via the front and exit via the rear, don’t smoke or eat, don’t stand in the way of the doors, drinking is allowed only with containers with a lid,’ en ga zo maar door. De ene chauffeur spreekt dit mantra uit in alle vrolijkheid en sluit af met ‘Have a great day,’ de andere is iets bitser en zegt het lesje op met wat ruwere dictie, eraan toevoegend ‘Welcome to my world’. Wie ooit per bus door Grand Canyon reist, mijd Heidy, die was volgens zeggen die dag nog ‘nice’.

Een andere chauffeur heeft er iets mee lol in. Die rijdt op de oranje lijn en toont ons een rustend hertje in het bos, dat we anders nooit zouden hebben gespot wegens zijn schutkleuren.

Na de film rijden we nog een rondje, kopen we touw voor de hangmat van Mariella, maar hangen dat ding nog niet op, het begint te waaien, onweren en regenen. Geen weer voor een hangmat.

Hoogste tijd om Arizona te verlaten, morgen naar Californie. Voor Mariella voor het eerst, voor mij een weerzien na 23 jaar.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!